Περνώντας σήμερα από την κεντρική πλατεία στο Χαλάνδρι για λίγα ψώνια και τακτοποίηση λογαριασμών, αλλά και για να πάρω τον αέρα μου πέρασα μπροστά από ένα βιολιστή. Ο οποίος παρ΄ ό, τι έδειχνε ταλαιπωρημένος και έπαιζε λίγο νευρικά κατάφερνε να το καλύπτει έντεχνα με τη δεξιοτεχνία του, πειθαρχεία και αφοσίωση. Κοντοστάθηκα θέλοντας να του αφήσω κάποια ψιλά και έφυγα. Μετά ξαναπέρασα και πάλι, κοντοστάθηκα, έβαλα το χέρι μου στην τσέπη και το έβγαλα φεύγοντας. Ο δρόμος με ξαναέβγαλε για τρίτη φορά μπροστά στον μοναχικό βιολιστή που δεν κοίταζε καν τους περαστικούς που περνούσαν βιαστικοί και αδιάφοροι σε διάφορους υφοκινητικούς τόνους βγαίνοντας από τη σύγχυση της καραντίνας. Ξαναέβαλα το χέρι στην τσέπη και το έβγαλα. Καμία φορά δεν κατάφερα να αφήσω εκείνο το σημαντικό φιλοδώρημα σ' εκείνον τον μοναχικό και πειραρχημένο βιολιστή. Eίχα κάρτα..
