Κάποια στιγμή βλέποντας κάποιες φωτογραφίες στο Facebook αναρωτήθηκα αν οι γονείς κοιμούνται μαζί με τα μωρά τους. Και σαν να μην είχα καμία ανάμνηση απ΄αυτό σκέφτηκα να ρωτήσω τη μητέρα μου. Πέρασαν λίγες μέρες και το θέμα ξεχάστηκε. Ένα βράδυ, εκεί που σέρφαρα ανέμελα στο fb. το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία. Ήταν ένας πατέρας με ένα μωρό. Μου άρεσε αλλά την προσπέρασα όπως συνήθιζα με ξένες photos κάνοντας ένα φευγαλέο like. Ώσπου η ροή την ξαναέβγαλε μπροστά μου όπου άρχισα να διαβάζω τα επισυναπτόμενα σχόλια. Ήταν ένας νέος πατέρας, γυμνασμένος φαινόταν, ή τουλάχιστον λίγο εύσωμος, με σγουρά σκούρα μπουκλωτά μαλλιά, που κρατούσε το μωρό του τρυφερά από το χέρι. Τότε ρώτησα τη σύζυγό του, εκείνος είχε φύγει χρόνια από τη ζωή, λίγο μετά την συγκεκριμένη φωτό, όπως μας εκμυστηρεύτηκε η ίδια, αν οι γονείς κοιμούνται μαζί με τα μωρά τους. Μου είπε ναι, και ο μόνος φόβος είναι μην τα πλακώσουν. Κοιτάζοντας λοιπόν εκείνη την τρυφερή φωτογραφία και πριν καν να μιλήσω με την μητέρα του μωρού, την κυρία Valia, θυμήθηκα τον δικό μου πατέρα. Που έσκυβε με αγάπη πάνω από το προσκέφαλό μου και μου κρατούσε με τα στιβαρά χέρια του τρυφερά το χεράκι. Μια στιγμή απ΄το βάθος του χρόνου που ήρθε να κατακλύσει το παρόν σαν ξαφνική αστραπή σε καθάριο ουρανό που σε θαμπώνει. Εκτός από το ότι ήτανε χρυσοχόος και δεξιοτέχνης χαράκτης χρυσού, ήταν πολύ καλός και στο μονόζυγο και στο μακροβούτι. Του άρεσε και το ποδήλατο και το ψάρεμα. Είχε διάφορα ενδιαφέροντα και ταλέντα που τον βοήθησαν να εξασκήσει τη μυική του δύναμη. Εκτός του ότι ήταν αεικίνητος, ένα γεννημένο ταλέντο. Μια ευφυία θα έλεγα. Και πράγματι, τα μαλλιά του ήταν μαύρα, πυκνά και μπουκλωτά. Έτσι γεννήθηκα κι εγώ και στην πορεία μεταλλάχτηκαν. Τα μάτια όμως όχι, ακόμα έχω μισό μπλε απ΄ το δικό του, από εκείνη τη θάλασσα τη μάγισσα που είχε λατρέψει. Όλα αυτά πώς να μην σου' ρθουν στο μυαλό όταν ξαφνικά και απρόοπτα ανακαλείς αναμνήσεις σαν να είναι βιώματα από το παρόν, από ένα παρελθόν τόσο μακρινό… ?? Η ζωή μας φυσικά είναι ένα απειροελάχιστο φύσημα του ανέμου μπροστά στο άπειρο, τόσο μηδενικός είναι ο χρόνος της, αλλά για μας εδώ που τη ζούμε με τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα και την ξεχνάμε κιόλας στην πάροδο του χρόνου όταν οι πληροφορίες που δεχόμαστε είναι καταιγιστικές αλλά ακόμα κι αν είναι μόνο μια ρουτίνα χωρίς ιδιαίτερες αποχρώσεις, μοιάζει μεγάλη. Τόσο βαθιά στο χρόνο και όμως, σαν να ξεπήδησε αυτή η εικόνα που κατέγραψε η μνήμη μου ολοζώντανη στο τώρα κάνοντας με να τη βιώσω ξανά. Ένας χρόνος που δεν ξεχνάει όπως δεν ξέχασα κι εγώ που τυχαίνει να έχω από μωρό ακόμα αναμνήσεις έστω και σπάνιες. Γιατί τίποτα πραγματικά δεν χάνεται έστω και αν ξεχνιέται. Υπάρχει καταγεγραμμένο στο δικό μας φωτογραφικό φιλμ, στο δικό μας προσωπικό Ακασικό αρχείο του χρόνου. Γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή,
τ' όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί..
