Τον 8ο αιώνα π.Χ. παρατηρήθηκε στον ελληνικό κόσμο μία σημαντική εξέλιξη. Το παλιό φυλετικό κράτος διασπάστηκε και τη θέση του πήρε η πόλη - κράτος. Ο Αριστοτέλης είδε τη δημιουργία της πόλης - κράτους ως επιθυμία των ανθρώπων για ζωή και την επιβίωσή της ως επιθυμία για καλή ζωή. Πυρήνας του νέου θεσμού υπήρξε ο συνοικισμός. Ακολούθησε η ένωση των συνοικισμών σε μία πόλη, γύρω από μία ισχυρή θέση, την ακρόπολη. Και καθώς φαίνεται οδηγούμαστε στην επιστροφή της. Οι έμποροι δεν θα μπορούν πλέον να διαθέτουν τα προϊόντα τους σε μακρινές αποστάσεις λόγω της καραντίνας, της οικονομικής δυσχέρειας, του ανταγωνισμού αλλά αποκλεισμού από την ελίτ όπως συνέβη με τους αγρότες με αποτέλεσμα να τα παράγουν και να τα πουλάνε απευθείας ο ίδιοι στον τόπο παραγωγής. Αυτό λόγω της ανεπάρκειας των αγαθών θα οδηγήσει και σε καινούργιες παραγωγικές εστίες - μονάδες. Κάτι ανάλογο πρέπει να συμβεί και σχετικά με τη σχέση κράτους και πολιτών όπου λόγω του ότι η πρόνοια, εξαιτίας των τελευταίων συνθηκών και της κρατικής οικονομικής διαχείρησης, για το σύνολο είναι ελάχιστη, η ανάγκη θα οδηγήσει, μαζί με την ανάληψη ευθυνών και την αυτοπροστασία σε προσωπικό επίπεδο, στην ανάπτυξη ενός δικτύου αλληλεγγύης με προηγμένα συστήματα στις τοπικές κοινωνίες όπου οι πολίτες θα προσφέρουν τς υπηρεσίες τους και θα εξυπηρετούνται άμεσα. Η ανάγκη τέχνες κατεργάζεται και μητέρα όλων των μοιρών η Ανάγκη. Ας είμαστε ενεργοί.
