Η σιωπή είναι όπως το ηφαίστειο. H ανάσα της λάβας που υποβόσκει. Μία παραλληλία του χρόνου που ζημώνεται με δικά του υλικά για να τον δικαιώσει. Σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, αισθάνεσαι,
βράζεις. Και κάποια στιγμή μετά από σκληρή προετοιμασία, συμπεράσματα και
ακυρώσεις, φάσεις και αντιφάσεις, αναλύσεις και ερωτηματικά, αδυναμίες και
ενθουσιώδεις κρυφές αναλαμπές, στροβιλιζόμενα όλα γύρω από μια αιώνια υπεραξία και
ένα υπαρξιακό κέντρο που καλειδοσκοπικά μεταλλάσσεται, εκρύγνεσαι. Και βγαίνουν
στην επιφάνεια όλα εκείνα τα αστραφτερά διαμαντάκια, οι πολύχρωμες πολύτιμες
πέτρες που για καιρό κάτω από ασφυκτική πίεση έκρυβες. Μέσα απ΄το βαθύτερο
είναι σου, εκεί που όλα νομίζεις ότι έχουν τελειώσει...
